Ik typ dit met de vellen aan mijn handen (die aan de zijkant van mijn duim is ook mooi, alleen niet te zien op de foto) en terwijl de blauwe plekken op mijn armen al langzaam tevoorschijn komen: het was weer tijd voor een crossfit workout. Voor de kenners, ik had een endurance WOD op het programma. Ik ben nog niet zo lang bezig met crossfit en de workouts zijn voor mij nog half geheimtaal. Iets met kettlebells, zag ik. Dat leek me wel te doen. Ware het niet dat je een kettlebell snatch met één arm uitvoert. Tot boven je hoofd.
Zoiets dus. Op de smile moet ik nog even oefenen 😉 (Foto: Ambro – FreeDigitalPhotos.net)
Na jarenlang alleen ‘lieflijke’ sporten uit te oefenen, zoals kunstschaatsen, hoopdance en klassiek ballet, met daarnaast hardlopen op duurloopjestempo, trekt crossfit me helemaal uit mijn comfort zone. Alles met gewichten is ook nog eens totaal nieuw voor me. Van de ene kant ben ik verbaasd over de kracht die ik uit mijn benen kan halen. Dat springen op de ijsbaan doet blijkbaar best wel wat. Maar met een workout als van vanavond wordt me pijnlijk duidelijk dat ik met alle oefeningen met mijn armen en schouders een totale beginner ben. Niet zo gek, veel verder dan een gloeilamp boven mijn hoofd kwam ik niet… maar frustrerend is dat wel. Ik hou namelijk niet zo van dingen die ik niet kan 😉
Eigenlijk dus maar goed dat ik niet precies wist wat me te wachten stond vanavond, want uiteraard voelde het toch wel weer erg lekker en goed. Mijn kleine losse velletjes zijn nog niets bij de gehavende handen van de diehard crossfitters, maar stiekem ben ik er op een gekke manier natuurlijk wel trots op. Het begin van mijn eelt. Elke keer een beetje sterker. En elke keer een beetje minder ‘beginner’.
