Drie grote illusies tijdens een stedentrip

Onlangs maakte ik een stedentrip naar Boedapest en Wenen. Mijn tripje ging in beide steden heel erg goed (het reizen daar omheen ook, trouwens) maar toch zijn er natuurlijk dingen die je achteraf toch beter anders had kunnen aanpakken. Een paar van die ontdekkingen zijn eigenlijk universele waarheden en valkuilen. Drie illusies van een citytrip om te onthouden voor een volgende keer, waar dan ook.

Stedentrip-illusie 1: citybikes zijn de ideale manier om een stad te verkennen

Dit is een plaatje dat menig grote stad je de laatste jaren laat zien: “neem voor een habbekrats onze speciale  leenfiets en ontdek super makkelijk onze stad”. En als dit waar zou zijn, dan zou het in sommige steden echt fantastisch zijn. Je hebt het misschien wel eens ergens gezien: veel grote toeristische steden hebben al zo’n fietsdeelsysteem waarbij je bij elke belangrijk knooppunt of Point of Interest wel zo’n terminal met een tiental fietsen ziet staan. Afgelopen jaar kwam ik deze openbare citybikes tegen in Parijs, Luxemburg en Budapest. Leuk idee, totdat we het daadwerkelijk wilden proberen. Toen we na kilometers sjouwen in Parijs geen stap meer konden zetten (ik had ook nog eens net de halve marathon gelopen, oeps!) leek zo’n fiets ons ideaal om van de Eiffeltoren naar de Arc de Triomph te trappen. Helaas accepteerde de betaalzuil geen enkele van al onze bankpasjes. Dan dus maar met de bus…

Poging 2: Boedapest

In Boedapest stonden ook van deze flashy groene stadsfietsen (“BUBI bikes”) door het hele centrum. Het leek mij leuker om met de fiets door de stad te gaan dan met de metro of de toeristenbus. Het was bovendien ideaal fietsweer. Met die poging in Parijs nog in het achterhoofd, pakte ik het nu beter aan. Tenminste, dat dacht ik. Ik nam de tijd om me te registreren, betaalde de deposit (zo leek het, althans) en kreeg ook keurig een bevestigings-sms met gebruikerscode. Ha, dit ging smooth.

Dus nu kon ik een fiets uit de terminal halen. 

Zou je denken. Een kwartier later stond ik nog steeds gefrustreerd codes in te toetsen, terwijl de instructies op het beeldscherm steeds terugsprongen naar Hongaars (niet mijn sterkste kant) en ik kreeg het met geen mogelijkheid voor elkaar om een fiets vrij te geven. Ik begon het al een beetje benauwd te krijgen om zo’n fiets dan ook weer keurig te moeten inleveren (wat als dat ook zo’n drama was?) maar ik liet me nog niet meteen uit het veld slaan en ging om raad vragen bij een loket bij het metrostation in de buurt. Waar vragen over het fietssysteem duidelijk geen prioriteit hadden, want alle nummertjes na mij werden eerst opgeroepen. Toen ik eindelijk aan de beurt was, bleek dat je op de fiets ook je telefoonnummer als gebruikerscode moest intoetsen. Dát hadden ze er niet bij gezegd. Maar daarnaast bleek dat mijn registratie nog helemaal niet was afgerond, want op mijn kaart was nog geen betaling geautoriseerd. Of ze dat gelijk even moest doen? Nou, nee, laat maar… ik ging toch maar voor een ov dagkaart. Want dat kost namelijk ook geen drol in deze stad. Boedapest lijkt me bovendien bij nader inzien ook niet zo’n prettige fietsstad. Er is zoveel verkeer overal.

Later zag ik nog wel een paar mensen voorbij komen op hun groene BUBI bike. Geen idee over wat voor soort bijzondere talenten deze mensen beschikken, maar ik blijk ze in elk geval niet te hebben. Van dit soort fietssystemen ben ik voorlopig wel genezen.

Stedentrip-illusie 2: met een ov kaart spaar je je voeten

Wil je niet op een toeristenbus gaan zitten, dan is het in veel steden heel goed te doen om zelf met het openbaar vervoer door de stad te gaan. Heel veel met de metro vind ik niet zo sfeervol, maar aangezien je in Boedapest en Wenen ook heel veel trams hebt rijden, kun je ook boven de grond makkelijk van hot naar her hoppen. En zo dus toch wat van de stad zien, zonder dat je veel hoeft te lopen.

Althans, zo lijkt het. In Boedapest had ik volgens de Apple Watch op dag 1 maar liefst 20,33 kilometer gelopen! En dat voelde ik, ondanks dat ik op mijn hardloopschoenen ook de nodige kilometers versleten heb. Op mijn laarzen, die eigenlijk niet echt geschikt zijn voor dit soort lange wandelingen, was het killing voor mijn achillespees.

De rest van de week nam ik me voor om zoveel mogelijk trams en bussen te pakken, ook voor kleine stukjes. Maar zelfs dan loop je nog meer dan je denkt: vergis je niet in de afstanden die je stiekem loopt in zo’n ondergronds metrostation tussen twee verschillende lijnen. Lekker door zo’n vreemde stad wandelen vind ik heerlijk, maar als je nog wat dagen te gaan hebt, kun je misschien toch beter op zo’n hop-on-hop-off bus gaan zitten en je bij de toeristische bezienswaardigheden voor de deur laten afzetten.

Stedentrip-illusie 3: eten en drinken vind je in een grote stad op elke straathoek

Zolang je midden in een stadscentrum bent, of bij dé toeristische trekpleister, zijn er altijd wel eettentjes, koffiezaakjes of foodtrucks te vinden. Maar niet in elke straat zit een supermarkt en niet elke bezienswaardigheid ligt in een bruisende buurt vol met restaurants. Bovendien heb je niet altijd zin om per se ergens binnen te moeten gaan zitten om iets tussendoor te eten of drinken.

In Boedapest kreeg ik in de middag trek in een tussendoortje toen ik de tram richting het Parlementsgebouw nam, en dacht daar dan wel ergens even iets lekker bij een bakkertje te kunnen halen. Maar er bleek daar echt niks in de omgeving te zitten. En dat gebouw is gigantisch, dus je bent sowieso al even bezig voordat je daar omheen bent gelopen. Uiteindelijk vond ik pas weer wat te eten toen ik richting de winkelstraat ging. Het mag dan wel een grote stad zijn waar je alles kunt krijgen, maar dat betekent niet dat je het ook maar overál kunt vinden. Zeker als je dan zoals ik ook nog een beetje picky bent in wat je wilt eten, kun je dit maar beter in je achterhoofd houden. Het kan namelijk soms best wel een tijdje duren voordat je weer iets geschikts tegenkomt.

Een goede hamburgertent en lekker ontbijtplekje had ik van tevoren gevonden in de buurt van mijn hostel via de Spotted by Locals app, maar niet in elke buurt bleek het zo makkelijk. 

Ook voor veel andere steden gelden deze ongeschreven regels en valkuilen. Of kent iemand een fietsdeelsysteem dat wél werkt?